شناسایی و ارزیابی ریسک در زنجیره تامین شرکت خودروسازی سایپا

امروزه جهانی شدن کسب و کار، افزایش تنوع محصولات و خدمات، کاهش دوره عمر محصول، نوسانات تقاضا، برون سپاری، افزایش هزینه ها، تغییرات تکنولوژی، مسائل سیاسی، ناپایداری های مالی و حوادث طبیعی از جمله عواملی هستند که موجب افزایش عدم قطعیت و بروز ریسک در زنجیره تامین صنایع مختلف تولیدی می گردند. در این بین صنعت خودروسازی به علت داشتن زنجیره تامین طولانی تر به واسطه برخورداری از شبکه ای متشکل از سازمان های مستقل و مرتبط که با تشریک مساعی در راستای کنترل، مدیریت و بهبود جریان مواد و اطلاعات از تامین کننده تا مشتری نهایی با یکدیگر همکاری می کنند، با ریسک بیشتری مواجه می باشند. از این رو موضوع مدیریت ریسک زنجیره تامین با هدف شناسایی و ارزیابی ریسک و کاهش اثر نامطلوب آنها در زنجیره تامین این صنعت از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این تحقیق شناسایی و ارزیابی ریسک در زنجیره تامین شرکت خودروسازی سایپا به منظور اولویت بندی و تعیین ریسک های بحرانی بر اساس شاخص های تعیین شده است تا مدیران ارشد سازمان بتوانند با توجه به زمان و منابع در اختیار, جهت مقابله با هر یک از آنها ,آمادگی لازم را کسب نمایند. در این پژوهش به منظور شناسایی و ارزیابی ریسک های زنجیره تامین شرکت خودروسازی سایپا دو مرحله کار تحقیقاتی صورت گرفته است. در مرحله اول تحقیق علاوه بر معرفی روش "ساختار شکست ریسک" به عنوان یک روش مناسب برای شناسایی ریسک ، یک چهارچوب پیشنهادی برای دسته بندی ریسک های موجود در زنجیره تامین شرکت خودروسازی سایپا با توجه به منابع ریسک ارائه شده است که در نهایت بعد از دو مرحله پالایش، فهرستی از ریسک ها که از طریق مرور ادبیات و مصاحبه با افراد خبره و با تجربه در این زنجیره بدست آمده، استخراج می گردد. در مرحله دوم تحقیق، ریسک های شناسایی شده در مرحله اول، از طریق جمع آوری داده های مورد نظر به وسیله پرسشنامه و استفاده از روش تجزیه و تحلیل حالات خطا و اثرات ناشی از آن و نمودار پارتو مورد ارزیابی قرار می گیرد که پس از ترسیم نمودار پراکندگی عدد اولویت ریسک در برابر امتیاز ریسک، تعداد 13 ریسک به عنوان ریسک های بحرانی زنجیره تامین شرکت سایپا معرفی می گردد که در این بین سه ریسک تحریم، ضعف در بودجه بندی، تخصیص و مدیریت منابع مالی زنجیره تامین و مشکلات تامین نقدینگی در گردش شرکت، دارای بالاترین اولویت بوده و می بایست به همراه سایر ریسک های بحرانی در برنامه های مدیریت ریسک سازمان قرار گیرند